Το έργο WE-Hope αφορά την κοινωνική ένταξη, την υποδοχή και την τίμηση της πολυπολιτισμικότητας, και την ανταλλαγή διαφορετικών ιστοριών που εμπλουτίζουν τον κοινόμας ανθρωπισμό. Εδώ στο Πανεπιστήμιο του Λίνκολν, με ένα σπουδαίο πρόγραμμα δραστηριοτήτων σηματοδοτούμε τον Μήνα της Μαύρης Ιστορίας, έναν τρόπο για να εστιάσουμε σε ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ και παραμελήθηκαν, όπως άλλωστε είναι και ο σκοπός όλου του έργου μας με τίτλο “Δημιουργική Ευρώπη”.
Στις 7 Οκτωβρίου για παράδειγμα, φιλοξενήσαμε μία διαδικτυακή ομιλία των Lyamide Thomas και Melissa Bennett σε μία έκθεση που παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό στο λονδρέζικο μουσείο Docklands. Η θεματολογία της έκθεσης είναι οι Κρεολοί της Σιέρα Λεόνε. Στην καταγωγή τους, πολλοί ήταν πρώην σκλάβοι που εγκαταστάθηκαν στη Σιέρα Λεόνε τον 19ο αιώνα και ανέπτυξαν μία ξεχωριστή γλώσσα και κουλτούρα. Είχαμε συμμετέχοντες από τη Σιέρα Λεόνε και τις ΗΠΑ, κάθώς και από το Ηνωμένο Βασίλειο. Κάποιος έχει ήδη γράψει ένα σχετικό ιστολόγιο εδώ. Η εμπειρία αυτή μας υπενθύμισε μία πτυχή της ένταξης και του κοινωνικού αποκλεισμού : Παρόλο που η φιλοξενία διαδικτυακών συζητήσεων προσφέρει την δυνατότητα για ένα πιο ποικιλόμορφο κοινό, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ψηφιακό χάσμα. Πολλοί από αυτούς εκ των οποίων οι ιστορίες έχουν παραμεληθεί, είναι αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στα μέσα για να συμμετάσχουν στον νέο μας διαδικτυακό κόσμο.
Ο Μήνας της Μαύρης Ιστορίας είναι πράγματι μια καλή στιγμή όχι μόνο να αναλογιστούμετις παραμελημένες και άγνωστες ιστορίες αλλά και να προβληματιστούμε για το πώς οι συμβατικοί τρόποι σκέψης μας συνεχίζουν να αποκλείουν τις ιστορίες αυτές : Στην διδακτέα ύλη σε σχολεία και πανεπιστήμια, στα εκθέματα των μουσείων και στις δραστηριότητες προβολής τους, στα αγάλματα στους δρόμους μας, στις μεθόδους ονομασίας δρόμων στις πόλεις και στα κτήρια και τις πρακτικές απασχόλησης στον τομέα της δημιουργικότητας και της πολιτισμικής κληρονομιάς. Το κίνημα “Οι ζωές των μαύρων έχουν αξία”, το οποίο υπάρχει ήδη εδώ και κάποια χρόνια, έχει εστιάσει περισσότερη προσοχή σε αυτά τα σημαντικά ζητήματα από την δολοφονία του GeorgeFloyd στη Μινεάπολη τον Μάιο και μετά.
Πώς πρέπει να αντιδράσουμε εμείς στο WE-Hope ; Ένα αντι-ρατσιστικό πρόγραμμα δράσης σημαίνει ότι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε το άγχος, τον πόνο , ακόμα και τις απειλές για την σωματική ακεραιότητα που βιώνουν καθημερινά έγχρωμοι άνθρωποι σε κοινωνίες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στο βιβλίο της με τίτλο “Γιατί δεν μιλάω πια σε λευκούς για φυλετικά θέματα” (Bloomsbury, 2017), η Βρετανίδα συγγραφέας Reni Eddo-Lodge επισημαίνει ότι το “πρόβλημα” του να μιλάει κανείς για φυλετικά θέματα σε κοινωνίες στην πλειονότητά τους λευκές, είναι η άρνηση να αναγνωριστείο διαρθρωτικός ρατσισμός. Πολλοί απο εμάς αρνούνται να το δεχτούν.
Όλα αυτά τα ζητήματα μας είναι γνώριμα στο WE-Hope. Είχαμε αρκετές συναντήσεις με τους εταίρους μας τους τελευταίους μήνες, προσπαθώντας να κατανοήσουμε ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να εφαρμόσουμε την δεκτικότητα και τον σεβασμό, για παράδειγμα στην δική μας χρήση της γλώσσας και στο πώς θα διασφαλίσουμε την προστασία εκείνων που μας λένε τις ιστορίες τους και συνεχίζουν να νοιώθουν πολύ ευάλωτοι. Αυτά δεν είναι καθόλου εύκολα θέματα, και για να φτάσουμε σε θετικά αποτελέσματα, χρειάζεται χρόνος, προβληματισμός και συζήτηση με πολλούς ενδιαφερόμενους. Η επιτυχία του έργου μας εξαρτάται από να καταστήσουμε όσο περισσότερο ασφαλείς μπορούμε αυτές τις σημαντικές διαδικασίες, για όλους.
Αυτό το άρθρο γράφτηκε από το Πανεπιστήμιο του Λίνκολν, συντονιστή του έργου WE-Hope.
Image Credit: Iyamide Thomas.