Το δημιουργικό πείραμα αποδόμησης για το τραύμα έφτασε στο τέλος του. Η ανοιχτή πρόσκληση των καλλιτεχνών φτάνει επίσης στο τέλος της. Οι συνεντεύξεις που συλλέχθηκαν από τους ιστορικούς ολοκληρώθηκαν . Η στιγμή της συστολής πριν από την έναρξη της παραγωγικής δράσης έφτασε. Αυτές τις μέρες αποφασίζονται τα ονόματα των καλλιτεχνών που θα εργαστούν πάνω στα λόγια των άλλων. Καλλιτέχνες που θα πρέπει να γίνουν αφηγητές ιστοριών. Διαδίδοντας, μερικές φορές ακόμη και συνθέτοντας, τις ιστορίες αυτές με έμμετρο λόγο, με δραματική και παθιασμένη θεματολογία, θα τις απαγγείλουν σε εκθέσεις, πανήγυρεις , σε φεστιβάλ, εντός και εκτός διαδικτύου, σχολιάζοντας μια σειρά από ακατέργαστες εικόνες, στις οποίες η ίδια η ιστορία εκπροσωπείται.
Είναι λοιπόν καιρός η AD να κλείσει αυτό το μικρό workshop δημιουργικότητας που γεννήθηκε στο μπλόγκ του WE-Hope. Θα παρακολουθούμε πάντα το έργο με δημιουργική ματιά. Στο εξής, οι δημοσιεύσεις θα επικεντρώνονται στο έργο των καλλιτεχνών και στη δημιουργία του αφηγητή. Τέλος, παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα του πειράματος δημιουργικής αποδόμησης σχετικά με το τραύμα.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ
Η τελευταία μας ανάρτηση τελείωσε με την εξής φράση : «Έχουμε ένα κοινό μοτίβο σχετικά με το τραύμα;»
Ακολουθεί μία περίληψη του πειράματος και τα αποτελέσματα που προέκυψαν.
Μετά από μία μικρή έρευνα πάνω στο τραύμα και τις καταναγκαστικές συμβολικές μορφές της κοινωνικού του αποτυπώματος, τα τατουάζ αναδείχτηκαν ως η πιο πειστική μορφή για μια δημιουργική εμπειρία αποδόμησης εξ αποστάσεως.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η δημιουργός του workshop συμμετέχει ακολουθώντας την ίδια διαδικασία του workshop που προτείνει στην ομάδα . Αυτό αποδεικνύεται από τα εξής : Κανείς δεν γνώριζε (συμπεριλαμβανομένης και της δημιουργού) ότι η κοινή περιοχή του dolo θα προέκυπτε να είναι ίδια για όλους. Δεν συμμετείχαν άνδρες. Δεν συμμετείχε καμμία άλλη χώρα (εκτός από την Ιταλία.)
Όπως φαίνεται ,το τραύμα λειτουργεί ως ενα σημείο έλξης/ ενεργοποίησης ενός θετικού πόλου. Είναι μία ανάκληση ίσων ενδείξεων (ισότιμο ποσοστό κακής πρόθεσης, ισότιμο φύλο, ισότιμη εθνικότητα.) Και ταυτόχρονα, λειτουργεί επίσης και σαν αρνητικός πόλος, σαν στοιχείο απώθησης/απομάκρυνσης. (κανένα άλλο φύλο ή εθνικότητα) με αποστασιοποίηση και έλλειψης ενδιαφέροντος. Ακριβώς όπως ένας μαγνήτης. Εάν συνδυάσουμε τα στοιχεία αυτού του πειράματος με την απροσδόκητη παρουσία και την παγκόσμια εξάπλωση του όρου «Τραύμα» στην Ελληνική-Λατινική-Σανσκριτική ετυμολογία, και την επακόλουθη διάδοση σε πολλές γλώσσες (βλ. το μπλογκ του WEHope 22.04.21) προκύπτουν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι το τραύμα είναι ένα αρχετυπικό σύμβολο, χαραγμένο σαν τατουάζ στον πολιτισμό στον οποίο ανήκει. Το τατουάζ είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις επιλογές μας, και είναι η ασυνείδητη πηγή των αποφάσεών μας, των ατομικών και των συλλογικών μας δράσεων. Είναι τόσο βαθύ , αισχρό και εξευτελιστικό που το κρύβουμε, το αποσιωπούμε, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο έντονα αναγνωρισμένο ότι χαρακτηρίζει τις ενέργειές μας, ορίζει τα όριά του στο σώμα μας, στην ηθική μας, στην αισθητική μας.
Επομένως, είναι θεμελιώδες οι καλλιτέχνες που θα επιλεγούν, να είναι σε θέση να αφήσουν ένα κενό στο ΕΓΩ τους , να αφαιρέσουν τον θόρυβο της ατομικότητας και να αφήσουν χώρο για την αναγνώριση μιας σειράς ακατέργαστων εικόνων, σχολιάζοντας αυτό το οποίο η ίδια η ιστορία αντιπροσωπεύει.
Κείμενο και γραφικά από Di + onlus.
Comments