Οι τέχνες έχουν τον ρόλο να βρούν μία διασύνδεση. Καθώς επανερχόμαστε στους δημόσιους χώρους στον «δρόμο προς την ανάκαμψη», πώς προσαρμόζουμε την προηγούμενη προσέγγισή μας για να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον για ουσιαστική επαφή;
Η Laura Morelli έγραψε στη τελευταία ανάρτηση ιστολογίου του «τμήματος Τεχνών» του WE Hope : «Μπορούμε να συνδέσουμε το τραύμα με την πιθανή πληθώρα απόψεων μέχρι να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου δεν θα έχουμε μία σταθερή οπτική γωνία από την οποία βλέπουμε τα πράγματα; Ο ρόλος των τεχνών είναι να θέτουν ερωτήματα που συχνά είναι άβολα. Ο ρόλος των τεχνών είναι να βρίσκουν σχέσεις οι οποίες ρέουν σε ποιητικούς προορισμούς.»
Μπορούμε επίσης να δημιουργήσουμε τα περιβάλλοντα και τις δομές που να επιτρέπουν στο κοινό να βιώνουν αυτούς τους συσχετισμούς και να τους μεταφέρουν στην δική τους ζωή , στις δικές τους εμπειρίες , και στον δικό τους τρόπο κατανόησης μέσα από ένα ευρύ φάσμα εμπειριών ζωής και πολλαπλών διακρίσεων σε διάφορους τομείς; Έναν ασφαλή χώρο για να διερευνηθούν οι προσωπικές και στενές ανθρώπινες επαφές.
Οι δημόσιοι και κοινόχρηστοι χώροι είναι ουσιαστικοί γιατί δίνουν στο κοινό την δυνατότητα να δράσει πραγματικά. Οι δημόσιοι χώροι στις πόλεις μας, στις κωμοπόλεις και στα μέρη που ζούμε είναι όπου αποφασίζουμε πώς θα συμπεριφερόμαστε, πώς θα βιώνουμε τις ζωές μας σε αυτό το μέρος και πώς θα διαχειριζόμαστε τις εμπειρίες μας.
Επομένως, όταν εξετάζουμε τη συμμετοχή του κοινού σε πολιτιστικές δραστηριότητες ή εμπειρίες σε αυτόν τον χώρο, πρέπει να καθοδηγούμαστε από την εμπιστοσύνη στην εξερεύνηση και τον πειραματισμό. Μέσω της παρατήρησης και της αξιολόγησης, είμαστε σε θέση να δοκιμάσουμε και να κατανοήσουμε τις υποθέσεις μας, που καθοδηγούνται όλο και περισσότερο από δεδομένα - την κατανόηση των κυρίαρχων χαρακτηριστικών ενός μέρους του κοινού μας - για παράδειγμα, του τρόπου με τον οποίο δέχονται την επικοινωνία πιο αποτελεσματικά, του είδους των εμπειριών και των γεγονότων που έχουν την μεγαλύτερη απήχηση, από τί έλκονται και απωθούνται περισσότερο, τί τους κάνει να αισθάνονται ευπρόσδεκτοι και άνετοι για να εμπλακούν σε κάτι. Αυτή η προσέγγιση, καθοδηγούμενη από το χρήστη, επιτρέπει τεκμηριωμένες εικασίες ως προς ποιο είναι το καλύτερο περιβάλλον για προσελκυσθεί κοινό, και μας δείχνει τον καλύτερο τρόπο για να βάλουμε την εμπειρία σε ένα «πλαίσιο» και να αυξήσουμε την απήχησή της.
Ένας διάλογος με το κοινό, μας επιτρέπει να δοκιμάσουμε αυτές τις θεωρίες, να πάρουμε ποσοτικά αποτελέσματα που θα μας βοηθήσουν να δοκιμάσουμε και να βελτιώσουμε περαιτέρω τις θεωρίες μας, καθώς και να διερευνήσουμε τις ποιοτικές «γκρίζες ζώνες» - αυτές που συσχετίζονται με κάθε μέλος του κοινού μας σε προσωπικό επίπεδο. Η ποσοτική εξέταση μας βοηθάει να βελτιώσουμε το περιβάλλον, ενώ η ποιοτική μας βοηθάει να κατανοήσουμε το αντίκτυπο και την σχέση , σε αυτό στο όποιο η Laura αναφέρεται ως τις «ερωτήσεις που είναι συχνά άβολες» από ένα μέρος δημοκρατικής κοινής εμπειρίας.
Μετά από ένα χρόνο επιβεβλημένου εγκλεισμού, απομόνωσης και διφορούμενων απωλειών , δεν γνωρίζουμε το πραγματικό αντίκτυπο στο κοινό. Αυτό θα γίνει γνωστό μόνο σε βάθος χρόνου. Αυτό όμως που γνωρίζουμε είναι πως η ανισότητα και η περιθωριοποίηση που προϋπήρχε πριν την πανδημία διευρύνεται περισσότερο. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα σημεία αναφοράς μας και να δεσμευτούμε σε έναν συλλογικά εποικοδομητικό διαπολιτισμικό διάλογο που θα μας επιτρέψει να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας με ποικίλα ακροατήρια, για να διασφαλίσουμε ότι είμαστε σε θέση να «βρούμε διασυνδέσεις που ρέουν σε ποιητικούς προορισμούς» με κοινό που θα αντικατοπτρίζει πραγματικά την σύνθεση των κοινωνιών μας και των χώρων μας, για να συνδέσουμε τις αυθεντικές μαρτυρίες , την ανθρωπιά των ιστοριών του WEHopeμε τρόπο που σέβεται τις εμπειρίες της ζωήςαυτών που αποτέλεσαν έμπνευση για το έργο, και αυτών που βιώνουν το έργο.
Το άρθρο γράφτηκε από την SamanthaLindley,
Διευθύντρια Προγραμμάτων των ThresholdStudios